จำใจจาก ใจจร เจ็บใจจิต
หมู่มวลมิตร มากมาย ไม่มีเหมือน
เริ่มลังเล เลื่อนลอย ลาร้างเรือน
เพิ่มพูนเพื่อน พบพราก เพื่อพึ่งพา
ด้วยโมหะ จาคะ มานะจิต
โทสะติด จริต คนเลยบ้า
ยึดมันไว้ เหนือยใจ เหนื่อยกายา
ปรารถนา พาส่ง หลงกันไป
ตัวเราเอง บางครั้ง ก็ยังพลาด
แต่ไม่ขลาด ยอมแพ้ พร้อมแก้ไข
ไม่ยอมยั้ง รั้งความผิด ให้ติดไป
พาใจใหล ลงลู่ สู่พระธรรม
ให้อภัย กันเถิด ประเสริฐกว่า
ไม่ต้องล้า เหนื่อยแรง แถลงซ้ำ
ทำสิ่งไร เอาไว้ ชดใช้กรรม
อ่านแล้วเศร้าเหมือนกัน
ตอบลบแต่ก็มีความหมาย มีคติได้ดีค่ะ
ขอบคุณกลอนดีนะคะ
" นิด "