@ สักวัน

คิดคำนึง ถึงวัน ที่สรรสร้าง

เจ้ามาร้าง ห่างไป หนใดเล่า

เคยอบอุ่น คุ้นเสียง สำเนียงเรา

กลายเป็นเหงา เผาไหม้ ในอกตรม

สัญญามั่น เราสอง กับท้องฟ้่า

บอกจันทรา ให้คลาย หายขื่่นขม

กำลังใจ ลอยไป กับสายลม

ความระทม จมลง ตรงนที

เราคงได้ ภิืรมย์ สมดังฝัน

เคียงคู่กัน ทุกวัน ไม่หันหนี

เป็นดารา ประดับฟ้า ยามราตรี

เช่นสุรีย์ วันพรุ่ง รุ่งทิวา

Omsin Vitoonphong......๑๐.๐๓.๒๕๕๔
(ขอบคุณภาพประกอบจาก internet)