@ เสภา : ภูเขาไฟในชวา

sahavicha.com



 @ ถึงชวาหาไม่มีปี่ชวา

ไม่เห็นหน้าอิเหนาตามประสงค์

หานกเขามะราปีในพีพง

เห็นแต่ดงไฟปล่องมะราปี

ที่ยอดเยี่ยมมาเทียมถึงฆิฆัมพร

มีความร้อนเผาผลาญพรรณรังสี

ภูเขาไฟไล่สวรรค์วันอัคคี

อยู่อย่างนี้มานานนับได้กัปกัลป์

อดีตกาลเมื่อประมาณสามพันปี

มนุษย์เคลื่อนย้ายที่จากเขตขัณฑ์

จากทิศเหนือลงใต้กระจายกัน

ผสมพันธุ์เผ่าชวาแผ่กล้าไกล

สามพันปีแลกเปลี่ยนหมุนเวียนไป

ชวาไทยจึงไม่ต่างไม่ห่างกัน

เพราะสัจจริงยิ่งนักในหลักฐาน

ทุกหย่อมย่านพื้นนี้มีสังสรรค์

บรรพบุรุษของเราร่วมเผ่าพันธุ์

ร่วมอสัญแดหวาเป็นสากล

ต่อเมื่อเป็นแว่นแคว้นเป็นแดนรัฐ

ต่างเลือกวัฒนธรรมนำกุศล

จึงต่างมีศรีวิชัยไว้เบื้องบน

ส่วนผู้คนเบื้องล่างไม่ต่างตาม

ไม่ต่างตรงลงเป็นไพร่ไปต่างๆ

อยู่กินกลางทุ่งนาป่าเขาข้าม

ที่ร่อนเร่ชะเลรอบริมขอบคาม

ทุกโมงยามอยู่กับคลืนคึกครึ้นครวญ

ก็เมื่อความจริงเป็นไปเช่นนี้

ไม่ควรที่เราจะทำกันกำสรวล

สงบสันติตั้งขึ้นทั้งมวล

ตามกระบวนศาสดาอันสากล

ที่เมนดุตพุทธาวิสาขะ

บูชาพระพุทธเจ้าเอากุศล

สมาทานศีลาประชาชน

เอาพุทธมนต์เนื้อแท้แผ่เมตตา

มุสลิมฮินดูบางหมู่เหล่า

ก็ร่วมเข้าสันนิบาตพระศาสนา

แม้ต่างตามความเชื่อเมื่อเกิดมา

แต่ไม่ต่างโลกาฟ้าผืนนี้

ภูเขาไฟไล่ควันรอบรรทุ

อัคคีคุกลางชวามิ่งมารศรี

แสนวิตกนกเขามะราปี

จะต้องตายวายชีวีกับลาวา

เอาน้ำมนต์คนละถ้วยช่วยกันดับ

ให้หายวับเสียให้สมปรารถนา

โลภโกรธหลงปลงไปในธารา

พสุธาภาคไหน ๆ ก็ได้บุญ ฯ

ไปเดินดูหนังสือเก่าๆ ก็ได้เล่มนี้มาค่ะ เก่ามากค่ะ ทั้งเล่มเป็นกลอนทั้งหมดเลยค่ะ
แล้วจะเอามาแบ่งปันกันอ่านอีกนะคะ....ขออนุญาต และขอบพระคุณ คุณสุจินต์ วงษ์เทศ มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

ที่มา : หนังสือวารสารศิลปวัฒนธรรม (ไพร่ขับเสภา)ฉบับของขวัญปีใหม่ ๒๕๒๙,สุจินต์ วงษ์เทศ
แมงก่ำเบ้อ....../11-03-54