ไม่เคยกลัว ความยากจน อดทนสู้
หันมาดู ลูกน้อย น้ำตาไหล
บอกจะเรียน เก่งเก่ง เร่งให้ไว
พอเติบใหญ่ ได้ช่วยพ่อ รอไม่นาน
นึกถึงเมีย คนดี คู่ชีวิต
ซักเพียงนิด ไ่ม่เคยมี ที่หักหาญ
ไม่ต่อว่า ไม่ครวญคร่ำ ทำแต่งาน
แสนสงสาร ลูกเมีย ละเหี่ยใจ
มรดก ตกทอด แต่ปู่ย่า
เป็นที่นา ผืนน้อย จำนองไว้
ถ้่าทำนา ครานี้ มีกำไร
ขายข้า่วได้ ไถ่ทันที เอาที่คืน
ดังเคราะห์ซ้ำ กรรมส่ง ลงที่นี่
ฝนไม่มี แล้งจัด กัดฟันฝืน
เริ่มทำใหม่ น้ำท่วมล้น ทนกล้ำกลืน
มันสะอื้น ในอก ตกข้างใน
ถึงเวลา ชำระหนี้ ไม่มีจ่าย
ดอกมากมาย ทบต้นหมด เกินชดใช้
จนสุดท้าย ถึงที่สุด นาหลุดไป
มันหมองไหม้ ใจหม่น สิ้นหนทาง
จะลองสู้ ดูอีกที มีความหวัง
เป็นจับกัง ในเมืองใหญ่ ที่ไกลห่าง
หมดเรี่ยวแรง แสงแดดร้อน ไม่ผ่อนวาง
ได้เงินบ้าง รวบรวมไว้ ให้คนคอย
ในยามว่าง กางจดหมาย อ่านหลายเที่ยว
คำคำเดียว บอกพ่อ อย่าท้อถอย
นั่งหลับตา เห็นหน้าเมีย กับลูกน้อย
รอซักหน่อย อีกไม่นาน กลับบ้านเรา
แม่จ๋าแม่ พ่ออยู่ไหน ไปนานนัก
งานจะหนัก ไหมหนอ พ่อคงเหงา
รีบกลับเถอะ หนูคิดถึง พ่อไม่เบา
เงินไม่เอา ก็ได้ ให้พ่อมา
ดึงตัวลูก มากอดไว้ บอกให้รู้
ที่พ่ออยู่ มันแสนไกล ยากไปหา
เงินก้อนนี้ ใช้ให้ดี มีคุณค่า
จากชีวา ของพ่อ ไม่ขอใคร
มันหวิวหวิว ยืนไม่ไหว หัวใจสั่น
มื้อกลางวัน ไม่เคยกิน เก็บเงินไว้
งานทุกอย่าง กลางแดดร้อน อ่อนแรงไป
ไม่สนใจ ตัวเอง เร่งทำงาน
เหมือนหลับฝัน ทันใด ใจลอยล่อง
ยินเสียงร้อง ก้องตะโกน อลหม่าน
ลืมตามอง ตรองตรึก นึกไม่นาน
"จากนั่งร้าน มาสู่ดิน ก่อนสิ้นใจ"
เขียนโดย : Omsin Vitoonphong............/๐๔.๐๖.๒๕๕๔
(ขอบพระคุณเจ้าของภาพประกอบครับ)
บทความ
